कविता । नामदेव अंजना
गांधी हा प्राणीच डेन्जर होता.
त्याला वगळून पुढे जाताच येत नाही.
गांधी मेला नाही.
गांधी मरणारही नाही.
मुळात गांधी मरतच नाही.
इकडे गांधी तिकडे गांधी
जिकडे तिकडे गांधीच गांधी
काँग्रेसच्या पोस्टरवर गांधी
मोदींच्या भाषणात गांधी
केजरीवालच्या टोपीवर गांधी
अण्णांच्या उपोषणात गांधी
हाॅलिवूडच्या पिक्चरात गांधी
पोंक्षेच्या नाटकात गांधी
वर्ध्याच्या आश्रमात गांधी
आश्रमातल्या विश्रामात गांधी
इकडे गांधी तिकडे गांधी
जिकडे तिकडे गांधीच गांधी.
कुणाला पक्षाच्या बॅनरवर गांधी हवा असतो.
तर कुणाला स्वच्छतेचा ब्रँड अॅम्बेसेडर म्हणून.
कुणाला विचारांसाठी, तर कुणाला टीकेसाठी.
कुणाला वैचारिक खाद्य म्हणून हवा असतो.
तर पोंक्षेंसारख्यांना पोटापाण्याचा प्रश्न भागवण्यासाठी.
कारण काहीही असो.
गांधी लागतोच.
किती आले किती गेले.
काहींनी जमेल तितकी जमेल तशी बदनामी केली.
तर काहींनी हव्या तेवढ्या हव्या तशा शिव्या दिल्या.
काहीजण टकल्या म्हणाले.
काहीजण उघडा म्हातारा म्हणाले.
काल-परवा तर कुणीतरी देशद्रोही म्हणाले.
एवढ्या टीकेनंतरही गांधी मिश्किल हसतो.
या म्हाताऱ्याच्या मनात राग कधीच नसतो.
जिथे जन्मला गांधी, तिथेच हरला गांधी.
जिथे लढला गांधी, तिथे कणभर उरला गांधी.
पण सातासमुद्रापार मना-मनात शिरला गांधी.
आईनस्टाईनला विश्वास बसेना, कुणी होता गांधी!
मंडेलाचा तर आदर्श ठरला गांधी!
ओबामाचा तर संघर्ष बनला गांधी!
बच्चा खान तर स्वत:च झाला गांधी!
इकडे गांधी तिकडे गांधी
जिकडे तिकडे गांधीच गांधी