सुरुवातीला, भगतसिंह यांच्या कार्यकलापांना ब्रिटिश सरकारच्या विरूद्ध खोडकर लेख लिहिणे, हिंसक विद्रोहांच्या तत्त्वांची रूपरेषा दर्शविणारी पत्रके मुद्रित करणे आणि वितरण करणे मर्यादित होते. तरुणांवर त्यांचा प्रभाव लक्षात घेऊन आणि अकाली चळवळीशी त्यांचा संबंध लक्षात घेऊन ते सरकारसाठी स्वारस्य असलेल्या व्यक्ती बनले. १९२६ मध्ये लाहोरमध्ये झालेल्या बॉम्बस्फोटाच्या प्रकरणात पोलिसांनी त्यांना अटक केली. ५ महिन्यांनंतर त्याला ६०,००० रुपये रोखाने सोडण्यात आले.
३० ऑक्टोबर १९२८ ला लाला लाजपत राय यांनी सर्व पक्षांच्या जुलूसचे नेतृत्व केले आणि सायमन कमिशनच्या विरोधात निषेध करण्यासाठी लाहोर रेल्वे स्टेशनकडे निघाले. निदर्शकांच्या प्रगतीचा नाश करण्यासाठी पोलिसांनी क्रूर लाठी चार्ज केला. या हल्ल्यामुळे लाला लाजपत राय गंभीर जखमी झाले. आणि अखेर त्यांचा मृत्यु झाला. लाला लाजपत राय यांच्या मृत्यूच्या बदला घेण्या भगतसिंह आणि त्यांच्या सहकार्यांनी ठरवले. त्यानुसार त्यांनी जेम्स ए स्कॉट या पोलिस अधीक्षकाच्या हत्येचा कट रचला. स्काॅटनेच लाठी चार्ज ची ऑर्डर दिली होती असा त्यांचा विश्वास होता. मात्र क्रांतिकारकांनी, स्कॉट म्हणून पोलिस सहायक असिस्ट जेपी सँडर्स यांना चुकीच्या पद्धतीने ठार मारले. भगत सिंह त्यानंतर लाहोर सोडून गेले. पोलीसांना ओळख पटू नये यासाठी त्यांनी सिख धर्मांच्या पवित्र सिद्धांतांचे उल्लंघन केले आणि दाढी, केस कापली.
१९२९ विधानसभा घटना चाचणी
भारतीय संरक्षण कायदा तयार करण्याच्या प्रतिक्रियेत ब्रिटीश सरकार लागले होते. हिंदुस्तान सोशलिस्ट रिपब्लिकन असोसिएशनने विधानसभा परिसरात जिथे अध्यादेश पारित होणार होता तिथे एक बॉम्ब फोडण्याची योजना आखली. त्यानुसार ८ एप्रिल १९२९ रोजी भगतसिंह आणि बटूकेश्वर दत्त यांनी सभेच्या कॉरिडोरवर बॉम्ब फेकून ‘इन्क्विलाब जिंदाबाद’ अशा घोषणा दिल्या. आणि त्याचवेळी हवेत त्यांच्या चळवळीची रूपरेषा दर्शविणारी पत्रके सोडली. या बॉम्ब स्फोटामागे कोणालाही मारण्यासाठी किंवा जखमी करण्याचा उद्देश नव्हता. भगतसिंग आणि त्यांच्या साथीदारांना त्याचा आवाज लोकांपर्यंत पोहोचवायचा होता. भगतसिंह आणि बतूकेश्वर दत्त यांना या स्फोटानंतर अटक करण्यात आली.